آدمها غیرقابل پیش بینی اند..
همانی که فکرش را نمیکردی روزی برود آخرَش جایی میانِ جان کندن‌هایت رهایت میکند و میرود..
و همانی که رفت و خیال بازگشت نداشت روزی برمیگردد، همانجایی که به هر جان کندَنی بود فراموشَش کرده بودی،
باز میگردد و زندگیَت را پر از دلهره‌ی عشق میکند..
آدمها غافل گیرت میکنند، با رفتارهایشان، با حرفهایشان..
آنجایی که چشم میبیندَد بر روی چشمهایت که روزی زندگی‌اش بودند..
و آنجایی که میانِ مردم در آغوشت میگیرد و در گوشَت دوستت دارم را زمزمه میکند..
آدمها را نمیتوانی حدس بزنی، نمیتوانی پیش‌بینی‌شان کنی، غافلگیرت میکنند..
درست همانجایی که فکر میکردی پیش‌بینی کرده‌ای تمام وجودشان را..
