امیدوار بودن سخته، هربار که آدما و زندگی میان سراغت و امیدتو نشونه میگیرن، خشمگین و آزرده میشی، امید که نداشته باشی آسیب ناپذیری انگار، چیزی نداری که کسی ازت بگیرتش، غم‌انگیز نیست اصلا، غم‌انگیز به نظر میاد فقط، اتفاقا پر از آرامشه..
دیگه منتظر هیچ چیز نیستی و چیزی هم تکونت نمیده..
تو این دنیای بزرگ بی در وپیکر که هرثانیه یه گوشه‌ش داره تکون میخوره و زیرو رو میشه چی بهتر از تکون نخوردن؟!
